Wszystko, co dobre, kiedyś się kończy, ale my się na razie nie kończymy, więc najwyraźniej nie jesteśmy zbyt dobrzy. Albo jesteśmy dobrzy, a koniec nadejdzie kiedyś, w bliżej niesprecyzowanej przyszłości, która jednak jest przyszłością, więc nadejdzie, a wraz z nią nasz koniec. W sensie, nie nasz jako osób, bo nie życzę sobie losu kręcenia tego podcastu aż do śmierci, która zapewne zostałaby przyspieszona przez świadomość, że do kresu żywota mam siedzieć w studiu z Tomkiem i Dominikiem, moimi byłymi przyjaciółmi, za moimi plecami w okresie rekonwalescencji określającymi mnie jako "guz wypełniony nienawiścią".
W każdym razie, żeby przerwać ten strumień świadomości, pragnę poinformować, że oto odcinek jest tu (a echo mówi tu, tu tuuuu), wrzucony w środę, nie w czwartek. Wyjątek to stanowi od reguły, za tydzień znów o tej samej, bliżej niesprecyzowanej porze w dzień poprzedzający piątek, możecie zacząć z wypiekami na twarzy odświeżać stronę po tysiąc razy na minutę, co wam wyćwiczy palce wskazujące, tak przydatne w pracy podczas standardowej procedury porannego spotkania znanego pod nazwą To nie ja, to on kradnie papier toaletowy, a nam przyniesie chwałę, renomę i więcej promek (nie palec wyćwiczony, bo jakże miałby nam coś on przynieść, ale fakt odświeżania po tysiąc razy).
link:
http://get-2.wpapi.wp.pl/a,61764431,f,upload/d8/7f/78/520b72ec5020f_Nieczyste_zagrywki_193.mp3
